Bizans devri boyunca Hunlar'ın, Gotlar'ın , Bulgarlar'ın, Avarlar'ın ve Peçenekler'in defalarca istilasına uğramış olan şehir, kuvvetli tahkimiyle İstanbul' un korunmasına hizmet etmiş, ve önemini korumuştur. 1361 yılında Murat Hüdavendigar tarafından fethedildiği zaman, Meriç nehri kenarında bir kale şehir görünümündeki Edirne, hızla gelişen bir İmparatorluğun payitahtı oldu. Şehrin kazandığı bu idari merkez rolü, kısa zamanda ekonomik ve kültürel merkez rolleri ile desteklendi. Bununla beraber sınırlar hızla uzaklara doğru itildiği için Roma ve Bizans dönemlerinde taşıdığı savunma hattı rolünü terk etti. Bu durum, Osmanlı İmparatorluğu'nun son döneminde Tuna vadisi ve Balkan dağlarını istinat eden kuvvetli savunma mevzilerini oluşturan kalelerin elden çıkmasıyla tersine dönerek , Edirne'yi yeniden bir sınır şehri haline getirmiştir. Bu dönemde şehrin savunulması için Meriç ve Tunca vadilerinin hakim noktalarına yerleştirilmiş tabya ve istihkamlar kullanılmıştır (Darkot, 1993, 5).
Edirne de ilk istihkam inşaatlarına, 1829 yılındaki Rus işgali karşısında Divan-ı Hümayun tercümanı Hoca İshak Efendinin nezareti altında başlanmıştır.Ancak bu çalışmanın tamamlanması, Rusların hızlı davranması nedeniyle mümkün olamamıştır. (Baykal, 1993,181) Bu dönemde yapılan tabyalar, muhtemelen etrafında hendekleri olan ve sadece toprak yığınlarından meydana gelen mevzilerden ibarettiler. (Çağan,1993,199). Edirne'nin batı cephesinde bulu nan, dairesel bir plana sahip, ve sadece toprak mevzilerden oluşan Toprak Tabya, bu dönemden kalma tek örnektir.
Yorumlar
Yorum Gönder